Gün Gelir Anlarsın...

Yeni Üye Mesaj Sayısı : 157 Kayıt tarihi : 05/08/08

Bir gün gelir. Bir insanı paylaşmak için yaratıldığını anlarsın. O insan yaş***** girer, kalbine, düşüncelerine, diline girer. Her şeyde onun iyiliği ve güzelliği için çırpınır durursun. Öyle bir savaşa girersin ki o insan için. Çünkü kendini paylaşmaz, sadece onu paylaşmak istersin, Çünkü senin paylaşımın söz konusu değildir. Bu aklına bile gelmez. O insanı paylaşmak için, o insan için göndermiştir seni Tanrı. Ve sen dönüp dolaşırsın o insanın kalp çemberinde, gönül evinde. Tek istediğin odur, ama bunu asla kendin için istemezsin; O insan için istersin. Ve senin uğruna ölebileceğin o insan farkına varmaz senin. Sense görmezsin bunu. Aldırmazsın ona. Elinden geldiği kadar yaşamaya çalışırsın o insanı. O insan görmez seni. Görmez, görmez, görmez...
Öyle çok görmez ki seni bırakıp gitmek zorunda kalırsın onu. Farkına varmadığı gibi senin etrafında olmanı da garipser, senin onu yaşamana engeller koyar. Seni ona terketmeye zorlar her haliyle. Sen ölürsün. Ölüp ölüp dirilirsin o zaman. Kendinle savaşım içindesindir. Ona en iyisini veremediğin için gücenirsin kendine, Tanrı'ya yalvarırsın o insan için. Acılarını yüklenirsin o insanın. Ama o insan acılarını yüklendiğini bilmez, kendi acılarında boğulup daha çok acı verir sana. Ve o kadar çok kapar ki kapılarını sana sen onu bırakmak zorunda kalırsın en nihayetinde...
Ve evet terketmek dışında bir şey yoktur sana düşen. Bir şeyin farkında değilsindir. O insana veremeyişinde boğulup kahrolurken o insan belki de sana dönmeye başlamıştır. Ve bir gün terkedip, gidersin onu. Belki de senin terkedip gittiğin gün o seni aramaya başlamıştır. Ve seni aradığı gün yanında bulamadığı için kahrolur, kızar insanlara. " İşte sen de onlardansın. Sen de bırakıp gittin. Hepiniz aynısınız" deyip küser insanlara. Oysa durumu bu konuma getiren tek şey onun seni zamanında görmemesi, gözlerini kapaması ve seni yanında istememesidir. Evet o insan terkedildiği için kahrolur ama bilmediği şey gidenin, terkedenin beraberinde götürdüğü kahırdır. Asıl o gidenin senin mutluluğun olmadığı için nasıl cebelleşmektedir kendisiyle bilmezsin. Senin onu görmemen onun için ne acıdır. Ve seni ardında bıraktığı için nasıl acı çeker bilmezsin. Evet yalnız terkedilenler değil terkedenler de acı duyarlar... Hatta belki daha çok acı duyarlar.
Ve sen sevgili... Sen beni seni terketmeye mecbur ediyorsun. Öyle çok yorgun düştüm ki seni ararken...
Evet hayatımı ve canımı koymuştum senin yoluna. Sense dönüp gittin. Sustun. Seni, paylaşmak için gönderildiğimi görmedin bile. Ben seni her halinle, her şeyinle sevmiştim.
Ama biliyorum. Gideceğim. Beni bunu yapmak zorunda bırakacaksın. Biz bir olmayacağız. Ve buna sen engel olmuş olacaksın. Gideceğim ama sanma ki sensiz gideceğim. Seni kendimle birlikte götüreceğim... Ve yaşayacağım her anımda senden olamadığım için acı duyacağım. Öylesi bir acı olacak ki bu, ölüp ölüp dirileceğim bunda. Ve sen bilmeyeceksin. Belki de sen içinden"O herkes gibiydi. Terketti beni" diyeceksin. Ben seni terketmedim. Ben seni seninle bıraktım yalnızca.
Acı duyuyorum ... çünkü ben senin ikinci senin olamadım. Ben senden bir parça olamadım. Seninle olmayı beceremedim. Sendin bana kendini yasaklayan...
Şimdi sensiz ne mi yapacağım?
Seni var oluduğundan daha çok seveceğim. Evet.. vazgeçmeyeceğim sevdamdan... Terkedilmiş olsam bile vazgeçmeyeceğim...
Bir BİR olamayacağız biliyorum...
Çünkü bunu istemiyorsun...
Öyleyse gidiyorum ben de...
Gidiyorum...