Artık daha iyi anlıyorum.
Aslında bildigimi sandığım birçok şeyin bilmediklerim oldugunu. Aramaya çalıştığım bütün gerçekleri tek tek kaybettiğimi. Yeni yeni tanımaya başlıyorum varlıkları. Acımasızlığı. Adaletsizliği. Karamsarlıktan kurtulmanın yollarını, yeni yeni buluyorum bildigim yolların sonunu.
Herkezi kendin gibi sanma derler di ya hep! Gülerdim,
Aslında ben hep kendime gülermişim. Sahte o kadar sahteki gülüşler, karşıdan karşıya geçerken yıllardır tanıdığını sandığın insanların maske dolu yüzlerinden doğan gülücükler,
Her gün biraz daha görmemi sağlıyor gerçekleri... Günüm kötü geçtiğindede iyi geçtigindede düşünebilecek pay çıkarıyorum kendime.
Zaman neler gösteriyor geçmişime, gözleri kapalı ama asla utançlı bir kızarık sarmamışken yanağımı eskiden bir kaç özlem bir kaç yaş olup düşüyor en gerçekçi kalbime.
Ve yine gözlerin gerçekligi,
Hep kendimi gözlerime bakan gözlerde buldum, inanmayı istedigim tek yer orasıydı. Güvenimin boşa olmadığını kanıtlayan sadece derin bir bakış ve gülüşler, O kadar temizdilerki benim için. Hep onlara inandım ben.
Bütün maskelerin göz etrafı kesik, Saramıyor herşeyi sakladığı düşünülen maskeler gözleri, ! Saramıyorlar gerçekleri.
Susuyordum.
Etrafı izliyordum sessizce. Gemiler kıskanır oluyordu sessizliğimi. Saklıyordum kendimi, İyi olmayı başaramayan insanlardan..
Ne oldu bilmiyorum sanırım yine öğrendim birşeyleri, susmamam gerektiğini, insanları tanımak için onların derinlerine inmek gerektigini.
Üzülüyordum.
Küçücük sorunlar gibi gelirdi bazılarına. Oysa öyle büyüktülerki! Bilemedi kimse.. Canımı sıkıyordu yalnızlık. Susmuyordum bu sefer, Ama üzülüyordum. Üzüyordu her düşünce beni, VE yine öğrendim;
İçimde yaşamam gerekenleri dışarıya savurmamam gerektiğini, Anlamayan kimselere anlatmak için kendimi zorlamamam gerektiğini. En kötü zamanımda bile,
İşte böyle gerçek olmasada gülümsemeyi. Biliyordum çünkü, İnsanlar zayıf mutsuz gördüklerini elinden tutmak yerine, Biryerlerden bir pürüzünü bulup yüzüne vurmayı sabırsızlıkla beklediklerini.
Ve işte yine öğreniyordum.
Aynı değildi herkez. Kalmış olmalıydı bütün karanlıktan sıyrılmış insanlar. Yanında oldugum zaman kendimi mutlu hissedeceğim birileri muhakkak vardı. Belki yakınımdaydılar, Belki çok uzak...
Önemli olan bunu görebilmek değilmiydi. Evet herkez aynı değildi!!
Beş parmağın beşi bir değildi! Birileri vardı . Mutlaka.
Yüzünü gördüğüm zaman yüzümün güldüğü. Gerçeklerini soruşturmadan bana gerçekleri kusturabilen.
Herkez şeytan olsaydı o zaman meleklere gerek kalmazdı. tek renk olurdu dünya. Nerede siyah orada beyaz. Nerede beyaz orada siyah.
Her siyah görünen şeytan Her beyaz görünende melek olmamalı!
Zaten olamıyordu..
Henüz hiçbirşey bilmiyordum.
Bunuda biliyordum...
C.tesi Ağus. 09, 2008 7:13 am