Söylenemeyenler...

Seni unuttum. Hergün geçtiğimiz sokaklardan geçerken aklıma hiç gelmiyorsun. Arkadaşlarla, bana aşkını ilk kez kızaran yüzünle, dolan gözlerle ve tireyen ellerinle ellerimi avuçlarına aldığın, o kafeye gittiğimizde seni hiç hatırlamıyorum... Sarılarak gezdiğimiz nehrin kenarından geçiyorum. Gözlerim uzaklara daldı, bir an küçük ayrıntılar geçiverdi işte gözlerimin önünden. Öylesine. …seni unutamadığımdan değil. Yağmur yağıyor ben oralardan geçerken... Seninle yağmurdan saklanmak için sığındığımız yüksek binaların altlarından geçiyorum. Bu kez yağmura aldırmıyorum. Yanımda „yağmur bitsin sonra gideriz“ diyen kimse yok çünki. Yağmur yağıyor. Gözlerim yanıyor, burnumun direği sızlıyor ama soğuktan. Eh malum havalar buz gibi...

……yalan söylüyorum galiba. Kendi yüreğime bile seni unutamadığımı itiraf etmiyorum hiçbir zaman. Az önce aynanın karşısına geçtim, kendi gözlerime bakıpta „unuttum“ diyemedim. Bir nehir gibi birden bire taşan gözyaşlarıma yine engel olamadım. İçimde olan sevgini


yine dışa vurması mıydı bu, yoksa senden kalan boşluğun verdiği yalnızlığın acısı mı? Senin kadar kimseyi sevmedim. yillar geçmesine rağmen kalbimi isteyenlere veremedim. Denedim, ama olmadı. Kimseye senin hayalin hala yanımdayken tahammül edemedim.. Bilirsin kolay sevemem.. Eş adayları, sevgili adayları …hiçkimseyi istemiyorum... Senin gibi olurmu ki bir daha? Ya sen? Yerime onu oturtturabildin mi?! Yüreğinde ben, evinde bir başkası mı var şimdi? Beni unutmuş olsaydın hisseder miydim seni? Ne günah işledimde allahım bana böyle bir aşk verdi... Kendi kendime kırık dökük mısralar yazıyorum, hiç kimseye açıklayamıyorum içimdeki duyguları. Biz birbirimizsiz olamazdık, simdi ise kavuşmamız imkansız. Sen imkansizlastırdın herşeyi.. Ah ne olurdu „senede bir gün“ de olsa görebilsem, yüzüne yüzümü bir kez sürebilsem, kokunu yine duyabilsem, ellerini yüreğimde hissetsem… Şu an dizlerinin dibinde olmak için nelerden vazgeçerdim bir bilsen…sadece Bir kez….

DokunuLmamı$ dü$Lerim vardı benim. Kimseye söyLemediğim ve kimsenin bozmasına izin vermediğim dü$Lerim vardı. İçinde sen oLan ama senin biLe biLmediğin, dokunuLmamı$, kirLetiLmemi$, bozuLmamı$ dü$Lerim vardı. Beni bu kadar mutLu eden onLardı.

Sana bakarken masaLLar yazardım ben, seni dinLerken, sana dokunurken, her harfinde bir dü$ü sakLayan masaLLar yazardım. Kimse biLmezdi. Sen de bilmezdin. KirLenmesin diye söyLemezdim.

Sonra bitti. Ansızın bitti. Sen 'Gidiyorum!' dediğin an bozuLdu dü$Lerim. BekLemediğim bir zamandı, bekLemediğim bir cümLeydi, beLki onun için bu kadar yaktı canımı.
KimseLere dokundurmadığım dü$Lerimin üzerine basa basa gittin. KirLendi dü$Lerim.
ALı$maya çaLı$tım. Nefes aLmaya çaLı$tım. Ya$amaya çaLı$tım. ÇaLı$makLa oLmuyordu. Ya$amam için yeni dü$Ler gerekiyordu. Sen yoktun, kurduğum bütün dü$Ler yokLuğunLa kirLeniyordu. Nefes aLmakLa ya$anmıyordu.
Ya$amam için seni sevmem gerekiyordu.
Sonunda bıraktım kendimi..

Seni sensiz ya$amayı öğrendim sonunda. SeninLe sensiz nefes aLmayı. İçinde senin oLduğun dü$Leri senden uzakta kurmayı. Sana bakmazken, seni dinLemezken masaLLarıma dü$Ler sakLamayı.
Artık sadece seninLe değiL herkesLe payLa$tığım dünyada, sadece seninLe değiL herkesLe payLa$tığım anLarım vardı. Sen oLmayınca ya$am bir masaL değiLdi.
Ya$amdı.
Sıradandı.

Seni bu kadar çok sevdiğim için kızdım kendime. Bir gün gideceğini anLamadığım için. Durmaksızın sonsuza kadar süreceğini sandığım dü$Ler kurduğum için kızdım. Ya$adıkLarımı herkesin ya$adıkLarından ayrı tuttuğum için kızdım. Sen 'Bitti!' dediğinde o kadar çok acı çektiğim için kızdım.
HaLa biLe bu kadar acı çektiğim için kızdım.
'Gidiyorum!' dediğinde, 'Biraz daha kaL!' demediğim için kızdım.

O kadar çoktu ki sana biriktirdikLerim, sensizLiğinde bitiremedim. O kadar çok sevmi$tim ki seni, sevmekten vazgeçemedim.
Oysa sen bitirdin.
Oysa sen vazgeçtin.
En gitmez dediğimdin
Gittin..
Sen
Gittin.

Her$ey Gitti...