Hiç gitmeyecekmiş gibi bir geliş ve ardından hiç gelmeyecek bir gidiş yapıştı yakama.
İki yakamı bir araya getiremeyecek kadar mecalsizim...
Çaresizim...
Gelişlerle gidişleri kör düğümleyemeyecek kadar çaresiz…
Ama “ölümden başka yol yok” diyordu bir ses…
Ölüm kapımı çalıncaya dek ömrümü bekleyerek tüketmeliydim…
Gitmiş miydin?
Ya da giderek kalmayı mı seçmiştin?
Öyle ya gidenler daha bir kalıyordu gittikleri yerden...
Gitmeyi beceremeyenler adam gibi kalıyormuş…
Ama her zaman kaldığından habersiz oluyorlarmış...
Sende kalmışmıydın bende?